Blues Peer #35 Festival - Zondag Peer (21-07-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisation: Blues Peer © Rootsville 2019

Het is een vast gegeven dat een 1-dag bluesfestival nog zonder moeite door velen wordt afgewerkt. Twee dagen begint al door te wegen en wanneer het een 3-daags festival betreft komen de oudere knoken in opstand, en dus ook op deze zondag morgen van "Blues Peer". Vandaag een allegaartje met als headliner de bluesrocker "Kenny Wayne Shepperd". Een portie hedendaagse poprock van "The Black Box Revelation", een injectie Southern Rock met de "Allman Betts Band". Hopend ook op wat jazzy gitaarifjes met "Matt Schofield" en ook al meerdere keren kunnen genieten van de heerlijke soul van "Malford Milligan". Een luistermoment met "Tim Easton" en de waanzinnige straffe blues van "Kyla Brox". Vandaag ook onze Nationale Feestdag maar met de "Brabaçonne" hoeven ze voor ons niet af te komen.

Het is de winnares van de "European Blues Challenge" dit jaar op de Azoren die vandaag de debatten mag openen. Net voor de aanvang van de "EBC" bracht deze Britse blueszangeres nog een fantastisch album op de markt. Met dit album "Pain & Glory" (album report) scheerde ze meteen hoge toppen en kon het ook niet anders of ze zou en moest de laureate worden van de "European Blues Challenge". Ondanks een zeer drukke agenda staat ze toch hier maar netjes op het podium van "Blues Peer", en hier staat ze goed.

Mijn eerste kennismaking met deze vriendelijke dame was op "Pjeireblues" in 2009. Een ietwat apart festival in Vilvoorde dat helaas van de kalender is verdwenen. Bij deze uit Manchester afstammende "Kyla Brox" valt de appel niet ver van de boom want ook haar vader is muzikant, laat ons maar zeggen multi-intrumentalist. In de eerste jaren van haar doorbraak was hij zelf steevast aanwezig en speelde hij ook bij "The Aynsley Dunbar Retaliation" en dan bevinden we ons in de sixties. Ze is ondertussen een graag geziene gaste op onze podia en laat zich bijstaan door haar trouwe compagnons Paul Farr (guitar), Danny Blomeley (bass guitar) en Mark Warburton (drums).

Deze "Queen of British Blues" brengt hier onder meer nummes als "It's A Beautiful Day" en een dosis swing en blues. Met de titeltrack van haar laatste album "Pain & Glory" grijpt ze de bluesliefhebbers op de wei hier meteen bij de keel. Een pracht prestatie van een prachtige dame. Met "365" krijgen we meteen een sing-a-long moment op high noon, dus doe het maar eens na. Ook "Bluesman's Child" lost moeiteloos de verwachtingen in, en wat dan gezegd van Leonard Cohens' "Hallelujah" als afsluiter. Van blues over soul naar funk, Kyla Brox heeft het allemaal in huis. En of we hebben genoten!

Tijd om ook eens tot aan het podium van de "Mojo Jam Sessions" te wandelen alvorens we het weerom vergeten. Nog vroeg in de startblokken doen ze nu beroep op eigen volk met onder meer de Walter zlf op de smoelschuif, Anna Lee aan de vocals en Bart C op de six strings.

Om het al meteen even te laten bekoelen staat nu "Tim Easton" op het podium. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik in Nashville wonende troubadour enkel nog herinner van albums als "Live at The Water Caynon" en "Porcupine" en dan hebben we het over de eerste decennia van deze eeuw. Later ben ik hem uit het oog verloren al is deze zeer gewaardeerde singer-songwriter een monument op zich zelve. Voor diegene die deze Tim Easton nog niet kennen, luister en leer!

Met een mix van Dylan en Hiatt krijgen we hier ook een mix van folkrock en blues en bracht Tim nog maar pas zijn nieuwste album "Exposition" (album report) op de markt. Hier op "Blues Peer" in een intiem en akoestich moment. Nummers als "Broken-Hearted Man" en "Peace Of Mind" vallen ook in de smaak van de bluesliefhebbers die verzot zijn op solo momenten.

Nog geen drie uur in de namiddag en we zijn er haast zeker van dat er aan het podium nu al mensen beginnen samen te troepen voor niemand minder dan "Malford Milligan & The Southern Aces". Samen met Jack Hustinx en "The Southern Aces" kwam deze Texaan vorig jaar een pracht van een album uit te brengen. Deze "Life Will Humble You" (album report) werd meer dan enthousiast onthaald. Vorig jaar veroverde deze malford Milligan ook al "Gevarenwinkel" en voor diegene bij wie het een ontdekking was, die staan zeker op de eerste rij. Eerder deze maand schitterden ze ook al op "Hookrock" maar mijn eerste kennismaking met deze albino soulman dateert al van veel vroeger. In 2009 zag ik hem ook nog met "Nation Sack" aan de zijde van Telecaster virtuoos Greg Koch in de "Borderline" te Diest waar hij eerder in 2002 ook al op bezoek was met zijn eigen "Malford Milligan Band".

Zijn legacy gaat al veel verder terug want in 1994 was hij de frontman van de legendarische supergroep "Storyville" met aan zijn zijde Dave Holt en de ritme sectie van SRV's "Double Trouble". Later speelde hij ook bij "The Boneshakers" en richte ook zijn eigen "Malford Milligan Band" op. Met Jack Hustinx werkt hij al samen sinds 2011. "The Southern Aces" bestaan naast Malford en Jack ook nog uit Roel Spanjers, Eric van Dijsseldonk, Fokke De Jong en Roelof Klijn.

Overal waar deze "Malford Milligan & The Southern Aces" aantreden worden ze bestempeld als headliners en dus zullen de Kenny, Devon Allman, Duane Betts en Matt Schofield nog aardig uit de hoek moeten komen. Warme Americana melodieën en krachtige soulballad zijn hun kenmerk. Nummers als ‘The Man I Used To Be’, ‘I Don’t Mind At All’, ‘River Runs Deep’, ‘Yo Yo’, ‘Find Your Way Home’ krijgen de tent hier plat en dan moet het overdonderende "A Change is Gonna Come" en ‘I’ve Got Dreams To Remember’ en nog komen. Do I have to say more?

Kom hier maar achter maar daar zal gitaar virtuoos "Matt Schofield" hoegenaamd geen moeite mee hebben. Het is al een tijdje geleden dat ik deze meervoudige "British Blues Award" winnaar nog aan het werk zag en daarvoor moeten we wellicht ook al terug naar de iconische "The Borderline". Daarna tekende hij ook in 2006 al present hier op het podium. Ik zag Matt Schofield als rockende Britse bluesgitarist maar ook al als jazzy vertolker. Hier op "Blues Peer" staat hij als trio met aan zijn zijde Johnny Henerson op "B3" en drummer Evan Jenkins. Hij wordt aanzien als één van de meest vernieuwende Britse gitaarspelers.

Met aanvankelijk jazzy nummers krijgt Matt Schofield uiteraard de gitaristen onder de aanwezigen metten mee. Nummers als "Lime Wire" en "Don't Know What I Do". Allemaal onwezelijk straf en dan moet het strafste nog komen. Matt heeft voor deze verjaardagseditie van "Blues Peer" een kadoke mee in de persoon van "Christine Tambakis". Heerlijke soul, een geweldige stem en als toemaatje ook nog dosis rhythm 'n blues met Sister Franklin's "Doctor Feelgood". Op z'n minst zo straf als Schofield zelve. Helaas heren stak de bloem achter het linker oor :-(

We beginnen stilaan aan de hoofdmoot van deze derde dag op "Blues Peer" en belanden zo bij "The Allman Betts Band". Vorig jaar zonder meer één van de revelaties op "Gevarenwinkel" en nu op het podium van Peer. We kunnen deze band beschouwen als het muzikale nalatenschap van de "Allman Brothers" met in de rangen Dave Allman en Duane Betts. Beiden hun vaders waren stichters van het welbekende "Southern Rock" instituut de "Allman Brothers" met hits als "Jessica" en "Ramblin' Man".

Voor eerst gingen ze door het leven als "Devon Allman Project feat Duane Betts". Devon zagen we ook al eerder aan het werk met de supergroep "Royal Southern Brotherhood" met onder meer ook Cyrill Neville en ging later solo als het "Devon Allman Project". Met deze twee afstammelingen van die bekende Southern Rock band zal de blues en rock uit de 70-tiger jaren misschien ook centraal komen te staan. Naast beide "fils à papa" krijgen we ook Johnny Stachela, John Grinty, R. Scott Bryan en John Lum te horen.

Met nummers als "Shinin'" en "All Night" volgen de heren de sporen vn hun vaders en staat Southern Rock centraal. Alles slaat evnwel om en zo ook de stemming bij het brengen van "Purple Rain" en horen we daar nu niet de tent meebrullen. Met "Down to The River" en "Long Gone" Maken ze hun hier gewoonweg onsterfelijk.

Als voorlaatse van deze 35ste edtie krijgen we "Black Box Revelation". Het lijkt al een eeuw geleden dat Dries Van Dick en Jan Paternoster zich kwamen te manifisteren in de Rock Rally van Humo. Vooreerst brachten ze als duo vernieuwende bluesrock en was ik meteen fan. Later evolueerden ze naar pure rock en hun laatse album is voor mezelf een ietsje teveel poprock met het commerciele voor ogen. Me overtuigen konden ze niet meer en dus maar hopen dat ze toch nog een beetje blues in zich hebben want ze staan tenslotte op "Blues Peer".

Ze beginnen er aan met ook een extra gast te introduceren en zo staat Jan er niet gans alleen voor. Met nummers als"High On A Wire" en "Gravity Blues" moeten we dan eerlijk toegeven dat deze niet misstaan op Peer. Three War Horses on stage! samen met een stuk Belgische muziekgeschiedenis.

En zo zijn we toe aan de absolute headliner van "Blues Peer" hier op onze Nationale Feestdag, 21 juli. "Kenny Wayne Shepherd" mocht in 2012 al eens het festival opluisteren. Van zijn talenten is iedere bluesrovker wel overtuigd maar toch zal hij in de geschiedenis altijd vergeleken worden als de opvolger van "SRV" en dat is altijd een zware erfenis om dragen. Deze in Louisiana geboren string bender heeft zich uiteraard al meermaals bewezen en zo getuige ook zijn zopas verschenen album "The Traveler" (album report). Het was bluesman "Bryan Lee" die Kenny als 13-jarige het podium kwam op te roepen en alles daarna is reeds geschiedenis.

Zijn nieuwste album "The Traveler" zal zonder meer in de spotlights komen te staan met nummers als "Mr. Soul". Verder krijgen we ook nog "Long Time Runnin'" en "I Want You" uit het album. In 2012 was ik er door ziekte er hier niet bij en dus was hij voor mezelf een primeur. Met Hunt Noah aan de vocals en nummers als "Woman Like You" en "I Want You" vliegen de heren er stevig in. Als outswinger past een Jimi Hendrix zijn "Voodoo Child" ook wel en daarmee is deze feesteditie tot een einde gekomen. Vlug nog afscheid nemen en tot de volgende. Of Urbanus nog door de boxen galmde met "Ge Moogt Naar Huis Gaan" is bij mezelf niet geweten. Voor sommigen was het gewoon tot morgen, tot het volgende concert...